De Franse diplomaat Stéphane Fréderic Hessel werd in 1917 geboren in Berlijn, Duitsland. In 1937 verhuisde hij met zijn ouders naar Parijs, waar hij de Franse nationaliteit aanvroeg. Hessel was tijdens de Tweede Wereldoorlog actief in het verzet. In 1941 sloot hij zich aan bij de Franse generaal De Gaulle. Hessel werd opgepakt en overleefde de concentratiekampen Buchenwald, Dora en Bergen-Belsen. In 1948 werkte hij samen met Eleanor Roosevelt aan de eindredactie van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens. Tussen 1946 en 1950 bouwde Hessel mee aan de basis van de VN. In de periode erna werkte hij als diplomaat in Algerije en Indo-China. Na zijn werk voor de VN leidde Hessel namens Frankrijk nog speciale missies in Afrika voor mensen in nood.

Hessel vocht tientallen jaren tegen misstanden, onrecht en willekeur in de wereld. Ook Frankrijk kreeg kritiek op het vrije verkeer van mensen. Hessel probeerde de mening van anderen te veranderen over de sans papiers; de illegalen. Ook bemoeide hij zich met de oorlog tussen Israël en Palestina. Hessel vond dat Israël de Palestijnen verdreef met ongewenste en onfatsoenlijke politiek. Op hoge leeftijd kreeg Hessel van veel landen nog onderscheidingen. Na de Four Freedoms Award kreeg hij nog de UNESCO-Bilbao Prijs voor de Cultuur en Mensenrechten en de Noord-Zuid Prijs van de Raad van Europa.