De Canadese diplomaat en jurist Louise Arbour is geboren in 1947 in Montreal, Canada. Het jaar 1970 was belangrijk voor haar leven en toekomstige loopbaan. De Canadese regering kondigde een Oorlogswet af, waarmee veel vrijheden van burgers meteen werden stopgezet. De wet was een reactie op de ontvoeringen door Franstalige separatisten. Juriste dr. Arbour werd wereldnieuws toen zij als aanklaagster bij het Internationaal Gerechtshof in Den Haag de veel gezochte oud-president Slobodan Milosevic confronteerde met zijn misdaden. Dr. Arbour werkte bij de rechterlijke macht in Canada en werd in 1987 lid van het gerechtshof in Ontario. In 1996 verhuisde ze naar Den Haag, waar dr. Arbour hoofdaanklaagster werd bij de speciale tribunalen voor Joegoslavië en Rwanda. In 1999 werd ze benoemd tot rechter in het Hooggerechtshof van Canada.

Tussen 2004 en 2008 werkte dr. Arbour opnieuw voor de Verenigde Naties (VN). Dit keer als Hoge Commissaris voor de Mensenrechten. Ze speelde een belangrijke rol in het accepteren van de Jogjakarta bepalingen. Deze gingen over de rechten van lesbiennes, homo- en biseksuelen. Dr. Arbour kreeg veel kritiek op haar houding in de Oegandese kwestie en het conflict tussen Israël en de Palestijnen in 2006. Eerst weigerde dr. Arbour zich te bemoeien met de kwestie van de gegijzelde Israëlische militairen. Ze verklaarde dat ‘elke commandant en bestuurder persoonlijk verantwoordelijk gesteld zou kunnen worden voor crimineel gedrag’. In juli 2008 sprak een rapport van de VN tegen dat dr. Arbour de democratieën in haar oordelen en uitspraken zou benadelen in vergelijking met door dictatoren bestuurde landen.